Ukrayna bu sabah Kiev, Kramatorsk, Odessa ve Harkov dahil olmak üzere birçok şehrinde patlamalara uyandı. Ukrayna Cumhurbaşkanı Volodymyr Zelensky sıkıyönetim ilan etti.&nbsp;Bu saldırıdan sadece birkaç dakika önce Rusya Devlet Başkanı Vladimir Putin, ülkede özel bir askeri operasyon başlayacağını belirtmişti. New York Times, Rusya’nın ekim ayından beri Ukrayna sınırında tahmini 190,000 askeri birlikleri topladığını belirtti. Aralık ayında bu askeri birlikler ve tanklar Ukrayna’nın etrafında konumlandırıldılar. Bugüne kadar geçen sürede herkes ‘Rusya blöf mü yapıyor yoksa gerçekten saldıracak mı?’ sorusunu soruyordu. Birçok insan, Putin’in bu kadar da ileri gidemeyeceğini düşünüyordu. Güç için, nedenleri anlamsız ve temelsiz bir savaş herhalde başlatmayacaktı? Ama başlattı.&nbsp;Putin'in Aklında Ne Var?&nbsp;Çoğu kişinin bu saldırıların sadece tehdit olduğunu düşünmesinin nedeni, Avrupa’da bu boyutta bir savaşın İkinci Dünya Savaşı’ndan beri gerçekleşmemesi. Putin, işin özetinde Ukrayna’yı meşru bir ülke olarak <a fr-original-style="" href="https://www.vox.com/policy-and-politics/2022/2/23/22945781/russia-ukraine-putin-speech-transcript-february-22" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">görmüyor</a> ve ülkenin Rusya’ya ait olduğuna inanıyor. &nbsp;Küçük bir detay: Rusya, 1994 yılında <a fr-original-style="" href="https://www.wsj.com/articles/how-ukraine-was-betrayed-in-budapest-russia-vladimir-putin-us-uk-volodymyr-zelensky-nuclear-weapons-11645657263" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Budapeşte Memorandumu</a>’nu imzalayarak Ukrayna, Beyaz Rusya ve Kazakistan’ın siyasi bağımsızlığını ve toprak bütünlüğünü tehdit etmeyeceğini ve güç kullanmayacağını belirtti. Bunun karşılığında ise 1994 ve 1996 yıllarında bu üç ülke nükleer silahlarını bıraktı.&nbsp;Bu sabah birçok Ukraynalı soluğu sığınaklarda aldı. Rus-Ukraynalı üniversite arkadaşım, Finley, olanlar ile ilgili sayısız paylaşımda bulunuyor. Onun için bu saldırı uzaktan izleyip korktuğumuz bir olaydan çok daha fazlası; çok daha şahsi. Tabii savaşı, acıyı, korkuyu önemsememiz için şahsi bir bağımızın olmasını beklemek zarar verici. Bu ilgisizlikten uzaklaşmamız gerekiyor. Finley, <a fr-original-style="" href="https://www.thenation.com/article/world/ukraine-russia-youth-peace/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">The Nation</a> adlı gazete için Rus ve Ukraynalı gençlerin bu saldırı ile ilgili korkularını, endişelerini ele aldığı bir yazı yazdı. Konuştuğu gençlerden biri Avrupa’da böyle bir savaş riskinin olmasının onu nasıl bir dünyada yaşadığımızı sorgulamaya ittiğini paylaştı.&nbsp;Nasıl bir dünyada yaşıyoruz? Neler oluyor?Bu sorulara cevap bulamasam da, sıkça düşünüyorum.&nbsp;Bir avuç dolusu insanın güce olan açlığı yüzünden milyonlarca insan bu sabah korku içinde uyandı. Arka arkaya gelen kötü haberler yüzünden kocaman bir genç nesil umut etmeye korkuyor.&nbsp;Ukrayna’da olanları takip ederken <a fr-original-style="" href="https://twitter.com/teyitorg/status/1496714114432970757" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Teyit</a>’in de dediği gibi şüphe kasınızı çalıştırmayı unutmayın.&nbsp;<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Savaş ve pandemi üzerine birçok tweet atılıyor. Konuyu şakaya vurmaya karşıyım ama arkadaşım Alabama'nın bana yolladığı bu tweeti paylaşmak istedim:&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://twitter.com/faineg/status/1496679650461831175?s=21" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank"><img src="https://images.aposto.com/2022/1/4/1645716853932.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.95" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"></a>Tweet (kötü bir çeviri ile sizlerle):&nbsp;tarihe tanıklık etmekten nasıl kurtulabilirim, hiç keyifli değil??

20'lik

Güç arayışı ve bir savaşın başlangıcı 

Rusya, Ukrayna’ya Saldırdı

<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(44, 48, 119); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(44, 48, 119); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">“Diz çökme eylemi, Amerika’nın parçalandığı yer. 11 Eylül-sonrası spordaki militarizmin ve bütün polis yanlısı mesajların, ordu ve polis teşkilatı hakkındaki gerçeklikle yüz yüze geldiği nokta...”</blockquote><a fr-original-style="" href="https://twitter.com/TurRadyosu/with_replies" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">YAVUZ YAVUZ</a>The Nation dergisinin spor editörü Dave Zirin, Amerikan futbolu oyuncusu Colin Kaepernick’in başlattığı ulusal marş okunurken diz çökme eylemlerinin Amerika’daki okul sporlarına etkisini araştırdığı “The Kaepernick Effect” (Kaepernick Etkisi) kitabına, ESPN yazarı Howard Bryant’tan bu alıntıyla başlıyor.&nbsp;San Francisco 49ers’ın oyun kurucusu Colin Kaepernick 2016’da, sezon öncesi maçlar oynanırken ulusal marş okunduğu esnada ülkede siyahlara yönelik polis şiddetini protesto için diz çökmeye başlamış, bu eylem zamanla gündemin birinci sırasına otururken Colin Kaepernick ise National Football League’de (Ulusal Futbol Ligi, NFL) bir de facto ambargoyla karşı karşıya kalmıştı.&nbsp;Kaepernick’in protestosu uluslararası sınırları ve sporun disipliner sınırlarını aşarken, NFL’de bir daha iş bulamayan yetenekli quarter-back kendisine yeni bir yol çizdi ve eylemini insan hakları aktivizminin bir parçası haline getirdi. Bu esnada sporda gittikçe yaygınlaşan diz çökme eylemlerine saldırılar Amerikan politikasının en üst seviyesinden gelirken, aynı zamanda sporcular ve insan hakları örgütleri dışında destekçiler de çekti.&nbsp;Örneğin 2018’de Kaepernick Nike’ın aktivizm temalı reklam kampanyasının yüzü oldu. Eylem beşinci yılını geride bırakırken, yaşananlar da bir Netflix dizisinin konusu oldu. Bu yazı da, Colin Kaepernick’in sporun politikayla ilişkisinin yakın dönemini neredeyse bütünüyle etkileyen ve dönüştüren eyleminin öncesinin, eylem süresince yaşananların ve mevcut durumun öyküsü.<img src="https://images.aposto.com/2021/9/6/1635581753779.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="Infinity" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Kaynak: AFP<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">IAmerika, lig müsabakalarından önce ulusal marşın okunduğu ülkelerden birisi. Bu, dünyanın her yerinde yapılan bir uygulama değil ancak Kanada, Fransa ve Türkiye gibi ülkelerde uluslararası müsabakalar dışındaki spor karşılaşmalarından önce de ulusal marş okunuyor. Amerika’da ise bunun başlangıcı Birinci Dünya Savaşı yıllarına, özel olarak 1918’e uzanıyor.&nbsp;İşin aslı bu ironik, çünkü mevcut tartışmaların odağındaki Star-Spangled Banner (Yıldızlarla Bezeli Bayrak) marşı 1931’e kadar resmi olarak Amerika Birleşik Devletleri’nin (ABD) ulusal marşı ilan edilmemişti. Ancak savaş sırasında, beyzbol maçları esnasında yedinci inning’den önce verilen arada (seventh inning stretch) Star-Spangled Banner söylenmeye başlandı.İkinci Dünya Savaşı boyunca ise ABD’de spor ve milliyetçi hezeyanlar iyiden iyiye iç içe geçti. Ulusal marşın maçlardan önce çalınması en başında bir savaş dönemi uygulaması olarak başlamış, ancak Soğuk Savaş’ın başlaması ve Amerika’nın kendini sonsuz bir savaş hâli içine sokmasıyla lig maçları öncesi marş çalmak, kalıcı bir uygulama haline geldi. 1950’lerde yerleştirilen ses sistemleriyle birlikte stadyumlar da buna adapte oldu.&nbsp;Soğuk Savaş bitse de Körfez Savaşı’yla birlikte ABD’nin sınır ötesindeki savaşları başladı ve bunların 11 Eylül’den sonra “sonu gelmeyen” bir hale gelmesiyle domestik maçlardan önce marş söylemek iyiden iyiye bir norm haline geldi.ABD sporunda milliyetçiliğin yansımaları her zaman dış politika ve iç politikayla aynı anda ilişkili oldu. Soğuk Savaş boyunca bu bir yandan ABD ve liderlik ettiği kapitalist blok ülkelerinin sosyalist ülkeleri tehdit olarak görmesinin yanında, yükselen insan hakları hareketi ve siyahların ülkedeki sistematik ırkçılığa karşı direnişlerinin önünü kesmekle ilgiliydi.&nbsp;Bu, kaçınılmaz olarak protestolara da yol açıyordu. Politik protesto, spor tarihine en az antrenman yapmak kadar içkin bir şey, bu nedenle bu dönem gördüğümüz atlet aktivizminin sırtını yasladığı önemli bir geçmiş var.&nbsp;Vietnam Savaşı’na gitmeyi reddeden Muhammed Ali ve onun insan hakları hareketindeki yeri, dış politika ve iç politikadaki gelişmelerin spora yansımalarının iç içe geçtiği örneklerden yalnızca biri. Kaepernick’in eyleminde olduğu gibi ulusal gururu sembolize eden anların sekteye uğratılmasının en meşhur örneği de 1968 Mexico City Yaz Olimpiyat Oyunları’nda, John Carlos ve Tommie Smith’in Olympic Project for Human Rights (İnsan Hakları için Olimpik Proje) örgütünün öncülüğünde 200 metre podyumunda yaptıkları eylem.&nbsp;Soğuk Savaş sonrası ABD’de sporda politik eylemlilik momentini belirleyen belki de en önemli uluslararası gelişme, 1991’de birinci Körfez Savaşı’yla başlayan ve 21. yüzyıla da yayılan savaşlar oldu. Örneğin 1996’da Denver Nuggets basketbolcusu Mahmoud Abdul-Rauf, yaygınlaşan Müslüman karşıtı söylemleri protesto etmek için ulusal marşa katılmamış ve marş boyunca dua etmişti.&nbsp;2003’te ise iki kolej basketbolu oyuncusu, Toni Smith ve Deirdra Chatman protestoya katılmış, Irak Savaşı’nı protesto için marş okunurken yüzlerini Amerikan bayrağına dönmeyi reddetmişlerdi. Ancak 2010’lara gelinirken bu dönem de dönüşmeye başladı. Savaşların uzaması ve küresel ekonomik kriz gibi gelişmeler ABD hegemonyasının gevşemesine yol açıyordu.&nbsp;Öte yandan bütün bu dönüşümler ve daha fazlası dünyada protesto dalgalarının ortaya çıkmasına sebep oluyordu. Orta Doğu’da 2010 sonunda başlayan Arap Baharı, 2011’de ABD ve Batı Avrupa’da ortaya çıkan Occupy! (İşgal Et!) hareketi, 2013’te Türkiye ve Brezilya’daki kitlesel gösteriler bütün dünyada eşitsizliklere karşı yeni direnişlerin yükselmeye başladığının bir göstergesiydi.&nbsp;ABD’de ise kitleselleşen protestoların en önemlilerinden biri 2013’te başlayan Black Lives Matter (Siyahların Hayatları Önemlidir) hareketiydi. ABD’de polisin siyahları öldürmesi her zaman protestolara konu olmuştu ancak 2010’lardan itibaren protestoların etrafında döndüğü odak noktası bu örgütlü hareketti. Bu hareket siyahlara dönük polis şiddetini ülke çapında eylemlerle gündemin ilk sıralarına taşıyordu.&nbsp;Black Lives Matter, Trayvon Martin isimli bir çocuğu öldüren güvenlik görevlisi George Zimmerman’ın beraat etmesinin ardından kurulmuş ve bütün ülkede örgütlenmişti. Bu anlamda, örneğin, 2014’te Missouri eyaletinin Ferguson kentinde polisin Michael Brown adlı bir siyah genci öldürmesinin ardından başlayan protestolar hem Black Lives Matter hareketinin bir parçası olarak yayılmış hem de yukarıda bahsedilen küresel protesto dalgasının bir parçası olarak tüm dünyada takip edilmişti.&nbsp;2016 yazında da bir dizi polis cinayeti gerçekleşmiş, Temmuz ayında Alton Sterling ve Philando Castile gibi isimlerin öldürülmesi bütün ülkede tepkiye yol açmıştı. Colin Kaepernick de, Ağustos ayında, bu atmosferin içinde protestosuna başladı.<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">IIColin Kaepernick ilk defa ulusal marşı protesto ettiğinde bundan pek kimsenin haberi olmamıştı. Bir sezon öncesi maçıydı, Kaepernick yedekti, hatta marş esnasında diz dahi çökmemişti. Yalnızca marş okunurken ayağa kalkmamış, benchin arka kısımlarında oturmuştu. NFL Media’dan Steve Wyche durumu fark edene kadar iki maç geçmişti bile. Wyche, Kaepernick’e marş okunurken neden ayağa kalkmadığını sorduğunda 49ers oyun kurucusu “Ayağa kalkıp, siyahlara baskı uygulayan bir ülkenin bayrağını onurlandırmayacağım” demişti. 1 Eylül 2016’da, 49ers’ın sezon öncesi son maçında ise Kaepernick ilk kez marş esnasında diz çöktü.Kaepernick’in eylemi ilk önce başka NFL takımlarından daha sonra ise başka sporlardan atletlerden destek buldu. Örneğin ABD kadın futbol takımının yıldız oyuncusu Megan Rapinoe, 17 Eylül günü Tayland’la oynayacakları hazırlık maçından önce marş okunduğu esnada diz çöktü.&nbsp;Bu esnada ABD politikasında önemli bir gelişme yaşandı ve aşırı sağcı bir başkan, Donald Trump seçildi. ABD sağı 2010’dan bu yana önemli bir dönüşüm geçiriyor, küresel ekonomik krize beyaz orta sınıfın tepkisi olarak ortaya çıkan Tea Party (Çay Partisi) hareketi ve onu destekleyen aşırı sağcı politikacılar, gazeteciler ve iş adamlarının desteğiyle Cumhuriyetçi Parti’yi iyiden iyiye etkisi altına alıyordu.Bunun son adımı da Donald Trump’ın önce 2016’da Cumhuriyetçi Parti’nin başkan adayı olması ardından da başkan seçilmesi olmuştu. Böylelikle ırkçı söylem ve eylemler daha da açık bir biçimde siyasetin merkezinde yer almaya başlamıştı. Bunun spora yansımaları da diz çökme eylemleri üzerinden gerçekleşti.2017’de Kaepernick artık sahada değildi, 49ers onu serbest bırakmıştı ve hiçbir takım onunla sözleşme imzalamıyordu. Ancak Kaepernick’in eyleminin etkisi sahalarda devam ediyordu. Diz çökme protestoları devam ederken sezonun ilk haftalarında Donald Trump’ın, Alabama’da yaptığı bir konuşmada “Birisi bayrağımıza saygısızlık ederse o o… ç…nu sahadan alın” demesi bütün NFL’in tepkisine yol açtı. Üçüncü hafta maçlarından önce yaklaşık 200 oyuncunun katıldığı diz çökme eylemlerinde, namlı sağcı zenginlerden Jerry Jones dahi sahibi olduğu Dallas Cowboys oyuncularıyla birlikte maçtan -ve marşın çalınmasından- önce sahada diz çökmüştü. Bu geniş katılımlı protesto, aşağıda tartışacağım problemli yanlarını bir kenara bırakacak olursak, NFL’in merkezine oturmuştu.<img src="https://images.aposto.com/2021/9/6/1635581801864.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="Infinity" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Kaynak: Guardian<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">III2017’deki oyuncularla takım sahiplerinin, bir diğer deyişle patron ve işçinin birlikte yaptığı eylem aslında Amerikan kültürel sermayesinin Trump yönetimiyle arasına mesafe koyma çabasının da bir tezahürüydü. NFL’in ve takım yöneticilerinin de paylaştığı hâkim anlatı, Trump’ı Amerikan tarihindeki sistematik ırkçılığın bir devamı olarak görmektense geçici bir sapma gibi yansıtıyor ve buna karşıtlığını da yine milliyetçi bir aksla inşa ediyordu.&nbsp;Bu nedenle 2017 sezonunun üçüncü haftasındaki protesto, bir ‘Amerikalılık’ anlatısı ile çerçevelenmişti ve bu da Trump’ın protestocu atletlere tepkisini ‘Amerikalı olmayan’ bir tepki olarak sınıflandırıyor, protesto edilen ırkçılığın kendisinin baştan aşağı ‘Amerikalı’ bir olgu olduğunu maskeliyordu.&nbsp;Ancak 2020 yazı, atlet protestolarının yeni bir boyut kazanmasına sahne oldu. Önce Mayıs ayında, Minnesota eyaletinin Minneapolis kentinde George Floyd isimli bir siyahın polis tarafından boğularak öldürülmesi üzerine NFL oyuncuları, takım sahiplerinin ve lig yönetiminin haberi olmadan, cinayetle ilgili “Ya ben George Floyd olsaydım?” başlıklı bir video yayınladı.&nbsp;Ağustos’ta ise, Wisconsin’de Jacob Blake isimli siyah bir gencin polis tarafından vurularak ciddi şekilde yaralanmasının ardından Milwaukee Bucks’ın sahaya çıkmamasıyla başlayan ve daha sonra diğer sporlara da yayılan kısa bir grev yaşandı. Diğer büyük ligler WNBA, MLB ve MLS’te de atletler sahaya çıkmadılar, tenisçi Naomi Osaka da New York’ta greve katıldı. Böylelikle atletler bu süreçte ilk kez üretimden gelen güçlerini kullanarak hayatı sekteye uğratıyorlardı ve gösteriyi durduruyorlardı.İnsan hakları hareketinin spordaki mevcut yansıması 1960’lardan bu yana süren gelenekten önemli ölçüde beslense de bu yeni dönem kendine özgü özellikler de taşıyor. Örneğin kadın atletler 1960’lardakine göre çok daha ön planda ve ırkçılıkla birlikte toplumsal cinsiyet eşitsizliklerine de vurgu yapıyorlar.&nbsp;Diğer yandan atletler örgütlü bir şekilde emeklerini sahadan çekmekten geri durmuyorlar ve dikkatleri saha içinden farklı bir yere yöneltebiliyorlar.&nbsp;Bütün bunlar protestonun yöneticiler ve sermaye tarafından ‘millileştirilmeye’ ve ‘markalaştırılmaya’ çalışıldığı bir dönemde ayrı bir önem kazanıyor. Çünkü en azından Donald Trump dönemi sona erdi ve kültürel sermayenin Amerika’daki bütün yakıcılığıyla varlığını sürdüren eşitsizliklerle yüzleşmekten kaçabileceği deniz de böylelikle bitti. Sporda bunlar olurken Colin Kaepernick’in beş yıl önce başlattığı ulusal marş protestoları, Kaep sahalardan uzak olsa da, hâlâ bu yüzleşme için beki de en kaydadeğer yol gösterici olarak önemini koruyor.<a fr-original-style="" href="https://www.behance.net/gallery/59008507/Colin-Kaepernick?tracking_source=search_projects_recommended%7Ccolin%20kaepernick" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Bülten kapağı: Amy Matsushita-Beal</a>

YÜZLEŞME

• Columbia Journalism Review ve The Nation tarafından 2019'da kurulan Covering Climate Now inisiyatifi, iklim gazeteciliğini doğru bir şekilde yapmanın sorumluluğuyla medya kuruluşları ve gazeteciler için iklim hikâyelerine dair 10 maddelik bir “<a data-remove-tab-index="true" data-sk="tooltip_parent" data-stringify-link="https://coveringclimatenow.org/resource/climate-reporting-best-practices/" fr-original-style="" href="https://coveringclimatenow.org/resource/climate-reporting-best-practices/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" tabindex="-1" target="_blank">en iyi uygulamalar</a>” listesi paylaşıyor.• The Guardian’ın Guardian Climate Pledge 2020 başlığı altında yayımladığı <a data-remove-tab-index="true" data-sk="tooltip_parent" data-stringify-link="https://www.theguardian.com/environment/2020/oct/09/turning-up-the-spotlight-how-our-climate-coverage-has-made-a-difference" fr-original-style="" href="https://www.theguardian.com/environment/2020/oct/09/turning-up-the-spotlight-how-our-climate-coverage-has-made-a-difference" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" tabindex="-1" target="_blank">Climate crisis: does journalism actually make a difference</a>&nbsp;adlı yazı, medyanın iş dünyasının iklimi etkileyen pratikleriyle çok yakından ilgilenmesi gerektiğini ve kötü pratikler kadar şirketlerin attıkları olumlu adımları da kamuoyuyla paylaşmaları gerektiğine değiniyor. Yazının ikinci odağı ise medya ve gazetecilerin, iklim krizinin etkilerini daha iyi anlatabilmek adına yerel toplulukları etkileyen yönlerine odaklanmalarının gerekliliği olarak öne çıkıyor.

Aposto P.S.

<h2>Politik Atmosfer</h2><h4>Her pazar saat 15.00'te&nbsp;farklı perspektifler, farklı alanlar, podcastler, röportajlar, yazılar.</h4><hr><blockquote>İngiltere’de, 2016 Haziran ayında alınan&nbsp;Brexit kararı ve kasım ayında ABD’de&nbsp;Donald Trump’ın başkan seçilmesinin ardından yılın kelimesi olarak hayatımıza giren&nbsp;"post truth"&nbsp;kavramı Türkçe’ye çevrilirken&nbsp;"hakikat sonrası çağ"&nbsp;ve&nbsp;"hakikatin önemsizleşmesi"&nbsp;olarak çevrilmektedir.Ben bu yazıda her iki çeviriyi de kapsayacak şekilde orijinal halini kullanacağım.&nbsp;2015 yılına göre 2 bin kat daha fazla kullanılan&nbsp;post truth&nbsp;kavramı Oxford Sözlük tarafından şu şekilde açıklanmaktaydı:Nesnel hakikatlerin belirli bir konu üzerinde kamuoyunu belirlemede duygulardan ve kişisel kanaatlerden daha az etkili olması durumu.Post Truth&nbsp;yılın kelimesi olarak seçilirken yılın diğer kelime adayları ise Batı’daki aşırı sağı açıklamak için kullanılan&nbsp;alt right&nbsp;ve&nbsp;Brexit&nbsp;kelimesinden türetilen, Brexit’i savunan kişi anlamına gelen&nbsp;brexiter&nbsp;kelimesiydi.Post Truth&nbsp;kavramı ilk kez 1992 yılında aslında bir oyun ve senaryo yazarı olan Steve Tesich tarafından&nbsp;“Yalanların Hükümeti”&nbsp;makalesinde kullanılmıştır.&nbsp;&nbsp;The Nation&nbsp;dergisinde kaleme ele alınan yazıda Steve Tesich, Richard Nixon ve Ronald Regaan dönemindeki politikalara atıf yaparak bu kavramı temellendirmeye çalışır.Nixon döneminde&nbsp;Watergate Sendromu&nbsp;olarak adlandırdığı bir durumdan bahseder. Bu dönemlerde halkın gerçeği duymak istemediğini, kendi ülkelerinin güçsüzlüğünü, zayıflığını duymaktansa yalanı duymak istediğini belirtir.</blockquote>Politik Atmosfer'e <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTYwMjZiM2IyMzcxNTc2MDAwNmFmZjYxNyZ1c2VyPTVlNWJlYTU3MDhlZGE3NzU0MjFhZmY4ZCZhdXRob3I9bnVsbCZ1cmw9aHR0cHMlMjUzQSUyNTJGJTI1MkZhcG9zLnRvJTI1MkZuJTI1MkZwb2xpdGlrLWF0bW9zZmVy"">buradan</a> kayıt olabilirsiniz.<h2>Günebakan</h2><h4>Ülke gündemine kayıtsız kalamayan ve biraz hukuk bilen bir vatandaş olarak kendini tanımlayan Ayşegül Kula’nın kaleminden çıkan Günebakan, ilk bülteninde Cumhurbaşkanı Kararı ile açılan Boğaziçi Hukuk Fakültesi’ni değerlendiriyor.</h4><hr><blockquote>Türkiye’nin yeni bir hukuk fakültesine ihtiyacı var mıdır?Yoktur naçizane.Boğaziçi Üniversitesi Hukuk Fakültesi’nin kurulması beraberinde Türkiye’deki hukuk fakültesi sayısı fazlalığı sorununu bir kez daha ortaya çıkardı. YÖK istatistiklerine göre şu an Türkiye’de 82203 öğrencinin kayıtlı olduğu 80 adet hukuk fakültesi bulunmaktadır.&nbsp; Türkiye nüfusuna benzer bir nüfusa sahip Almanya’da tespit edebildiğim üzere bu sayı 40 iken, Türkiye nüfusunun 4 katı nüfusa sahip Amerika’da bu sayı 197’dir. Yükseköğretim kurumlarını karşılaştırırken esas odaklanması gereken konunun nitelik olduğunun farkındayım; fakat nicelik karşılaştırması ile bile Türkiye’deki hukuk fakültesi sayısının nitelikli yükseköğretim hizmeti sunduğunu varsayabileceğimiz ülkelerden nüfusuna göre çok yüksek olması bizlere bir şeyler gösterebilir. Türkiye’de mevcut hukuk fakültesi sayısının gereğinden fazla olduğunu anlamak için aslında diğer ülkelerle karşılaştırma yapmaya bile gerek yok. Hukuk fakültelerinden yeni veya yakın zamanda mezun olan kişilerle konuştuğunuzda, stajyer avukatların herhangi bir maaş almadan ya da kıdemsiz avukatların düşük maaşlarla çalıştığını; stajyer avukatların avukatlık ruhsatı almak için kredi çekmek durumunda kaldığını; avukatların işsiz kalmamak adına hukuk bürolarındaki psikolojik baskıya boyun eğdiklerini ve kendi bürolarını açabilmiş avukatların ise giderek artan avukat sayısı karşısında avukatlık asgari ücret tarifesinin altında çalışmaya razı olduklarını öğrenebilirsiniz. Sorun sadece avukat sayısının artması da değil tabii ki. Tüm hukuk fakültelerinin nitelikli bir hukuk eğitimi verdiğini kabul etmek zor. Bu da aslında yetkin olmayan hukukçuların avukat, hâkim veya savcı olması anlamına geliyor. Bu da zaten yeteri kadar güven duyamadığımız yargının daha az güven duyulur hale geleceğinin göstergesi. Bu doğrultuda, Türkiye’deki hukuk fakültesi sayısı sorunu bu kadar açıkken Türkiye’nin yeni bir hukuk fakültesine ihtiyaç olmadığı tespitini yapmak da kolay olsa gerek.</blockquote>Günebakan'a <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTYwMjZiM2IyMzcxNTc2MDAwNmFmZjYxNyZ1c2VyPTVlNWJlYTU3MDhlZGE3NzU0MjFhZmY4ZCZhdXRob3I9bnVsbCZ1cmw9aHR0cHMlMjUzQSUyNTJGJTI1MkZhcG9zLnRvJTI1MkZuJTI1MkZndW5lYmFrYW4="">buradan</a> kayıt olabilirsiniz.

The Nation ile ilgili hikayeler